Zo veel lieve mensen om je heen.
Zo veel medeleven. Indrukwekkend.
De vraag luidt vaker: Hoe gaat het?
Het antwoord luidt dan: Ja en nee.
Nog steeds ga je van hoop naar wanhoop,
van wanhoop naar een klein beetje hoop,
van een klein beetje hoop naar een heel klein beetje hoop.
De woorden die regelmatig tot mij kwamen, waren woorden van David uit een van zijn Psalmen: Aan alles, hoe volkomen ook, heb ik een einde gezien.
Dan denk ik aan alle pogingen – hoe volkomen ook – om Christiaan te vinden, is een einde gezien. U hebt kunnen lezen hoeveel pogingen ondernomen zijn.
Het resultaat: niets. Alleen een stukje helm.
Maar de Psalm gaat verder met: Maar … Uw bevel is onbegrensd.
En dan bidden we verder. Met velen. En ik vind (nog) geen antwoord.
Anderen, denk ik, ook niet.
En de dagen kruipen verder.
En weer een sprankje hoop. Met resultaat? Nog niet.
Dan komt een verzoek om DNA af te staan. Dat is eergisteren gebeurd. Het zou kunnen zijn dat mijn DNA overeenkomt met het DNA dat zij gevonden hebben op het stukje helm.
De uitslag zullen we volgende week horen.
Margreet, moeder van Christiaan.
Margreet na vertrek Christiaan op Schiphol
Dankjewel Margreet. Moedig van je om deze dingen te delen.
De martelende onzekerheid en vertwijfeling…
Door deze gebeurtenis is Christiaan een beetje van iedereen geworden
maar hij is in de eerste plaats jouw geliefde zoon.
Ik heb je leren kennen als een krachtige, integere vrouw en wat zal dit jouw moederhart breken.
En hoop ik zo dat er op enig moment antwoorden komen.
Stil mijn ziel…wees stil… maar wat zal het in je stormen.
In gedachten bij je.
Lieve Margreet, wat moeilijk voor je allemaal. Ik begrijp je hoop en je wanhoop. Ik bid dat je ondanks alles rust zal krijgen. En dat er een eind komt aan alle onzekerheid.
Dag Margreet,
Wat erg dat Christiaan is vermist,ik ken jullie nog vanuit Drachten ,heb indertijd wel eens opgepast als jij naar pianostemmen was.En ook met elkaar naar het Roder jongenskoor.
Alles raakt me wat geschreven wordt op deze website. Ook dit bericht… met naast haar tekst ook de foto van een moeder die haar kind nakijkt.
En die nu voortdurend, dag en nacht uitkijkt naar de terugkomst van haar kind….
En wij allemaal met jou Margreet!
Wat een onzekerheid, gemis, pijn en verdriet. En dat na zoveel pogingen van een lieve broer, lieve familie en zoveel lieve vrienden om Christiaan te vinden. Jullie zijn voor mij allemaal een voorbeeld in hoe ver liefde en vriendschap kan gaan. Grote waardering voor wat gedaan is en nog steeds gedaan wordt. Zo vasthoudend als Christiaan kan zijn, zo doorzettend als hij altijd is… zijn jullie dat ook.
Respect en waardering voor jullie allemaal en ik blijf met jullie uitkijken…en samen met jou, Margreet, hopen op een wonder!
Lieve Margreet,
Hoe goed en dubbel het ook is om van jou persoonlijk iets te vernemen, de foto die erbij staat, zegt nog zo veel meer. Je wacht en ziet uit… Slopend, die onzekerheid. En niemand die weet hoe lang die nog gaat duren. Ik wens je kracht en genade, van God die jouw Vader is en die ook Christiaans Vader is.
Intussen blijven we bidden om een wonder, om duidelijkheid. En blijven we aan jou/jullie denken! Sterkte!
In gedachten en gebed zijn we bij je Margreet. Wat is het gemis van Christiaan onbeschrijflijk, onbegrijpelijk. Wat een pijn en verdriet. We blijven hopen en bidden dat Christiaan gevonden wordt. Warme en lieve groet!