We treffen elkaar bij het Yak hotel in Beni. Ruben is Paul van morgen tegemoet gelopen en ik verwacht ze zo samen met 2 jongens van Sardog. John en Ben komen vanaf Tukuche. Gisteren zijn ze naar het leger in Jomsom geweest en vannacht hebben ze bij Patrick van de Dutch Bakery in Tukuche geslapen. Ook zij zullen zo arriveren. Voor het eerst alle 5 in 1 hotel. Ik kijk er naar uit en ben benieuwd naar hun verhalen.

De dagen hiervoor bestonden vooral uit het rijden met kleine taxi’s over onmogelijke wegen. Er zijn globaal 3 wegen die de vallei doorkruizen. De weg van Beni richting Marpha en Jomsom, in Marpha begint de trail richting Basecamp van de Dhaulagiri. De weg van Beni richting Tacam, over een gedeelte van deze weg loopt de trail vanaf het basecamp via Italian camp terug de berg af. En de weg van Beni richting Pokhara. In Pokhara kun je de bus of het vliegtuig pakken naar Katmandu waar je het internationale vliegveld hebt.

Met de flyers in de hand en met behulp van de taxi chauffeur die een beetje engels sprak stopten we bij elk huis, in elk gehucht en in elk dorpje.

This is our friend, he is missing. Have you seen him? Can we leave a flyer here?

We kregen alle medewerking van de lokale mensen. Er werd aandachtig geluisterd en overlegd. Soms werden we door gestuurd naar andere mensen. Flyers plakken mochten we nagenoeg overal. Bij ziekenhuizen en politiebureau’s, bij de plek waar mensen samenkomen in het dorp (vaak een boom) en bij toeristen checkpoints of in de lokale bussen. Soms dacht men Christiaan te herkennen, dan was er hoop. Alle keren liep het spoor dood…

In de vallei is het bekend. Karna en z’n collega’s van Sardog bedankt. Facebook bedankt.

Het zoeken in Nepal bracht hoop en wanhoop samen. Maar op een gekke manier ook het bevoorrecht weten. Bevoorrecht om het kennen van Christiaan als vriend. Bevoorrecht om met zoveel mensen, dit te doen.

Daarom Christiaan!
Christiaan bedankt!